Μικρες Ιστορίες: Η ευτυχισμένη γιαγιά

Το νοσοκομείο είχε εφημερία, για ακόμα μία φορά το κυλικείο του νοσοκομείου μύριζε μούχλα και το μόνο που σκεφτόμουν ήταν «αχ πότε θα βγώ από εδώ μέσα». Τελείωνα ένα μπαγιάτικο σάντουιτς όταν την προσοχή μου τράβηξε ένα πηγαίο, δυνατό γέλιο. Στην είσοδο φάνηκε ένας νεαρός, αλλά το γέλιο δεν ήταν το δικό του, έσπρωχνε ένα αναπηρικό καροτσάκι. Η ηλικιωμένη κυρία που καθόταν σ’ αυτό φορούσε μαντήλι στο κεφάλι και κάθε άλλο παρά κακόκεφη φαινόταν, ναι, δικό της ήταν το γέλιο. Δεν σας κάνει κι εσάς εντύπωση, η ηλικιωμένη στο καρότσι χαμογελαστή κι ο νεαρός με όλη την ζωή στα πόδια του,  σχεδόν κλαμένος.

«Παιδί μου τι είναι αυτά που λες; Μια χαρά θα είμαι! Άλλες δύο φορές είπε ο γιατρός και τέλος!». Ο νεαρός ήταν, τουλάχιστον εκ πρώτης όψεως, αυτό που κάπως παρωχημένα, θα λέγαμε «αλητεία». Είχε θρασύ ύφος, μαλλί στρατιωτικό, γρατζουνιές στο πρόσωπο, μαύρο φούτερ με παλαιστινιακό φουλάρι, φόρμα, άρβυλα και τσαντάκι μέσης.

Έβγαλε να στρίψει ένα τσιγάρο και είπε με θυμό «Αυτό μας έλειπε τώρα. Να ξανάρθουμε κιόλας. Γιατί δεν μου χε πει κανείς τίποτα;» Εκείνη την ώρα χτύπησε το κινητό του. «Έλα ρε μ@λ@κα, σου είπα και πριν, θα σε πάρω πιο μετά, έχω έρθει σε μια δουλειά! Ναι, για το απόγευμα ισχύει, θα τα πούμε κατευθείαν στο γήπεδο. Πάρε τον Αλέξη να δούμε πόσοι θα μαστε τελικά».

Μετά από λίγο παρατηρεί την κυρία στο καροτσάκι που του χαμογέλασε, του πήρε το χέρι και του έβαλε ένα χαρτονόμισμα των 20 ευρώ στην παλάμη, πιάνοντας και κλείνοντας την με τα δυο της χέρια. «Να πιείτε και μια μπύρα μετά» του λέει. Εκείνος είπε χαμηλόφωνα «ευχαριστώ» και κοντοστάθηκε αμήχανα για δυο-τρία λεπτά. Έβγαλε πάλι το κινητό του και πήρε τηλέφωνο. «Έλα, να σου πω. Άκυρο για το απόγευμα, θα μείνω με τη γιαγιά μου απόψε να της κάνω λίγο παρέα, τα λέμε άλλη φορά.» κι έκλεισε το τηλέφωνο.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ μου το χρώμα και το χαμόγελο στο πρόσωπο της ηλικιωμένης κυρίας. Ξέρετε πολλές φορές χρειάζεται ένα κίνητρο για να μας κάνει να σκεφτούμε. Δεν είναι το φιλοδώρημα και αξία του χαρτονομίσματος, αλλά είναι η κίνηση της γιαγιάς, που παρά το ότι θα έμενε μόνη της, πρόσφερε ότι μπορούσε στον εγγονό της για να περάσει αυτός καλά. Από την άλλη όμως είναι και ό εγγονός, που αντιλαμβάνεται με αυτό τον τρόπο πόσο σημαντικός είναι για τη γιαγιά του.

Ο τρόπος έκφρασης της αγάπης είναι διαφορετικός για κάθε άνθρωπο, απλά πρέπει να τον κατανοήσουν οι γύρω του.

Πάντως στην ιστορία μας, ο εγγονός της μάλλον κατάφερε να την κάνει περήφανη, έστω και με κάποια καθυστέρηση. Αλλά αυτό λίγο μετράει. Σωστά;

Μικρές Ιστορίες Αναγνωστών

Μιχάλης Λιαπάκης

Share on Facebook

Tweet

Follow us