Είχαν περάσει ήδη 7 μήνες που εργαζόμουν στο συγκεκριμένο κατάστημα με ηλεκτρικές συσκευές και έως τότε, δεν είχα αντιμετωπίσει κανένα πρόβλημα. Η δουλειά σχετικά εύκολη, υπερωρίες ελάχιστες και πελάτες που στην πλειοψηφία τους ήξεραν τι ζητούσαν. Η γυναίκα όμως που μπήκε βιαστικά, με γρήγορο και νευρικό βήμα εκείνο το πρωί της Τετάρτης, σίγουρα δεν ήξερε. Ήταν ψηλή και φορούσε ένα πρόχειρο κίτρινο φόρεμα και ζακέτα. Είχε εκτυφλωτικά ξανθά μαλλιά και φορούσε τεράστια, μαύρα γυαλιά ηλίου. Δεν χρειαζόταν παρ’ όλα αυτά να την κοιτάξεις στα μάτια για να καταλάβεις πως ήταν ανήσυχη. Πολύ ανήσυχη. Στα χέρια της κρατούσε ένα κινητό τηλέφωνο και προχωρούσε βιαστικά προς το ταμείο, όταν κυριολεκτικά έπεσε πάνω σε έναν καινούριο νεαρό συνάδελφο, που ήταν σκυμμένος και στερέωνε μία προθήκη που έγερνε.
«Ωχ, με συγχωρείτε! Δεν σας είδα καθόλου, δουλεύετε εδώ;» Μίλησε σε σπαστά αλλά σωστά αγγλικά με χαρακτηριστική ρωσική προφορά. «Ψάχνω μία συσκευή σαν αυτή που είχα και χάλασε ξαφνικά, δεν βρίσκω το χαρτί και…». Εγώ είχα ήδη πλησιάσει στο μεταξύ.
«Συνέχισε τη δουλειά σου Γιώργο, θα εξυπηρετήσω εγώ την κυρία. Ελάτε μαζί μου». Ο Γιώργος δεν μιλούσε γρι αγγλικά, οπότε με κοίταξε με ευγνωμοσύνη.
«Σας ευχαριστώ πολύ, βιάζομαι βέβαια λίγο οπότε…»
«Μην ανησυχείτε, θα την αντικαταστήσουμε άμεσα. Πότε την αγοράσατε;»
«Δεν θυμάμαι καθόλου!» Εκείνη την ώρα κουδούνισε το «χαλασμένο» κινητό της. Σαν να ήθελε να δικαιολογηθεί γυρίζει προς το μέρος μου λέγοντας «Τηλέφωνα παίρνει κανονικά, κολλάει πολύ όμως». Στη συνέχεια απάντησε στο τηλέφωνο φανερά αγχωμένη.
«Έλα. Δεν αργώ, μη φωνάζεις… δύο λεπτά δώσε μου»
Έπειτα κλείνει το τηλέφωνο, και μου πετάει απότομα «Θα κοιτάξω λίγο μόνη μου και θα σας φωνάξω μόλις καταλήξω. Ευχαριστώ.»
«Όπως θέλετε.»
Εγώ απομακρύνθηκα διακριτικά, αλλά όχι πολύ. Τα μάτια μου ήταν καρφωμένα πάνω της, ο τρόπος της αλλά και η στάση της ήταν κάθε άλλο παρά συνηθισμένα. Σχεδόν ύποπτα. Και τότε συνέβη το τελευταίο πράγμα που θα περίμενα. Αφού κοίταξε γύρω της, μάλλον για επιβεβαιώσει ακριβώς ότι την κοιτούσα, όπως κατάλαβα ελάχιστα λεπτά αργότερα, αρπάζει κάθε άλλο παρά συγκαλυμμένα ένα ζευγάρι ακουστικά από ένα ράφι και το βάζει στην τσέπη της ζακέτας της. Στη συνέχεια προχώρησε λίγα βήματα και άρχισε να κοιτάζει ένοχα προς το μέρος μου. Την πλησίασα σοκαρισμένος αλλά με όσο μπορούσα αυστηρό ύφος.
«Κυρία μου σας παρακαλώ. Βάλτε το στη θέση του.»
«Αλλιώς τι;»
«Θα αναγκαστώ να καλέσω την αστυνομία».
Εκείνη την ώρα ακούστηκε ένα δυνατό παρατεταμένο κορνάρισμα απ’ έξω. Εκείνη γύρισε απότομα το κεφάλι της, βγάζοντας την ίδια στιγμή για πρώτη φορά τα γυαλιά της. Τότε συνειδητοποίησα πως αυτό που νόμιζα για ανησυχία νωρίτερα όταν την είδα να μπαίνει, ήταν τρόμος. Γύρισα κι εγώ το βλέμμα μου καχύποπτα. Έξω από το κατάστημα ήταν σταματημένο ένα μαύρο bmw με φιμέ τζάμια. Ο οδηγός που είχε ξεπροβάλλει από το τζάμι κοιτώντας επίμονα προς το κατάστημα είχε ξυρισμένο κεφάλι και σκαμμένο, άγριο πρόσωπο, με πολλά εμφανή σημάδια καυγά. Εκείνη έστρεψε ξανά γρήγορα το βλέμμα της πάνω μου. Έσφιξε λίγο τα χείλη της, πήρε μία βαθιά ανάσα και μου είπε αποφασιστικά:
«Καλέστε την. Σας παρακαλώ!» Κατάλαβα ότι αυτό επιδίωκε από την αρχή. Προφανώς η κλοπή ήταν πρόφαση. Αλλά γιατί; Την ξανακοίταξα. Τώρα έκλαιγε βουβά και με κοιτούσε ικετευτικά. Την παρατήρησα πιο προσεκτικά. Είχε ταλαιπωρημένο πρόσωπο με μάτια πρησμένα από την κούραση και δύο μικρές ουλές στο μάγουλο, σαν χαρακιές. Στεκόταν πάνω σε ψηλά τακούνια τουλάχιστον δύο νούμερα μεγαλύτερα και τα γόνατα της είχαν αρχίσει να λυγίζουν ελαφρά. Και τότε κατάλαβα ότι αυτήν την εικόνα σαν να την είχα ξαναδεί… Όχι κάπου στο δρόμο όμως. Σε μία ταινία, που είχα παρακολουθήσει πριν λίγες μέρες με την κοπέλα μου, μία ταινία που έκανε και τους δυο μας να μην κοιμηθούμε καλά εκείνο το βράδυ. Είχε να κάνει με το trafficking, το παράνομο διαδίκτυο και κυκλώματα που εμπορεύονται ανθρώπους. Άρχισα να τρέμω.
Τις σκέψεις μου διέκοψε το κινητό της που ξαναχτύπησε. Την κοίταξα και της έτεινα το χέρι μου. Εκείνη μου έδωσε το τηλέφωνο. Το σήκωσα και ρώτησα ξερά «Μιλάς ελληνικά;» «Ναι…τι; Ποιος είσαι; Που είναι η Νάντια;» Ο συνομιλητής μου λυσσούσε από μανία. «Κάλεσα την αστυνομία» του είπα απλά και με ήρεμο ύφος. Εκείνος γρύλισε κάτι ακατάληπτο και έκλεισε απότομα το τηλέφωνο. Ακούστηκε από το δρόμο ένα μανιασμένο σπινιάρισμα και το μαύρο bmw εξαφανίστηκε. Πρόλαβα και συγκράτησα τις πινακίδες. Η Νάντια όπως την έλεγαν, σωριάστηκε στο πάτωμα λιπόθυμη…
Κάθε χρόνο σε παγκόσμια κλίμακα, διακινούνται διασυνοριακά περισσότεροι από 1.000.000 άνθρωποι, στην συντριπτική πλειοψηφία τους γυναίκες και παιδιά. Το εμπόριο ανθρώπων με σκοπό την σεξουαλική εκμετάλλευση αποφέρει κέρδη δισεκατομμυρίων δολαρίων σε διεθνή κυκλώματα μαστροπών που δρουν οργανωμένα σε ένα δαιδαλώδες δίκτυο ώστε να χάνονται τα ίχνη τους. Σε αυτό βοηθά το «dark web», διαδικτυακοί χώροι όπου γυναίκες και ανήλικοι πωλούνται σαν εμπορεύματα, πλειστηριάζονται ή ενοικιάζονται σε ειδικό πελατολόγιο, προφανώς χωρίς τη θέλησή τους.
Πολλές γυναίκες πέφτουν θύματα απάτης από εταιρίες – βιτρίνες, οι οποίες με την υπόσχεση ενός καλύτερου εργασιακού περιβάλλοντος και μιας πιο άνετης ζωής, τις πείθουν να εγκαταλείψουν τη χώρα τους και αφότου, ως «δια μαγείας» τους εκδώσουν νομιμοποιητικά έγγραφα, τις πληροφορούν πως έχουν ήδη ένα χρέος χιλιάδων ευρώ, και τις εξαναγκάζουν να «εργαστούν» για να το αποπληρώσουν. Οι διακινητές εγκαθιστούν προσωρινά τις γυναίκες αυτές σε μικρά διαμερίσματα και τις εκδίδουν αφού πρώτα τις βιάσουν ή τις κακοποιήσουν για να «τους κόψουν τον αέρα» και να τις αποθαρρύνουν από το να μιλήσουν οπουδήποτε.
Το trafficking δεν είναι επινόημα του κινηματογράφου. Συμβαίνει γύρω μας. Δύσκολο να το αντιληφθείς εξαιτίας της τρομακτικά μελετημένης οργάνωσης των κυκλωμάτων αυτών. Αν όμως υποπέσει ποτέ στην αντίληψή σου τέτοιο φαινόμενο, μη σιωπήσεις. Ειδοποίησε αμέσως την αστυνομία αλλά και ανεξάρτητους φορείς που έχουν συσταθεί για την καταπολέμησή του.
Η Γραμμή 1109 (Γραμμή Πληροφόρησης για την Εμπορία Ανθρώπων) λειτουργεί καθημερινά 24 ώρες το 24ωρο και είναι διαθέσιμη σε περισσότερες από 170 γλώσσες.
Από τον Μιχάλη Λιαπάκη
